Προς τον ευγενέστατον βουλευτήν κύριον Πανούτσον Νοταράν
Εγνωρίζει μεν, κύριε, το Βουλευτικόν το μετριόφρον ιδίωμά σας, εγνωρίζει δε εν ταυτώ και το μέγεθος του χρέους του, διό και βιάζεται να εκθέση προς την ευγενίαν σας την εξ ευγνωμοσύνης πηγάζουσαν ειλικρινή ομολογίαν, και όσον περί των άλλων πατριωτικών σας εκδουλεύσεων εις το Έθνος, του τε σεβαστού υποκειμένου σας και απάσης της ευγενεστάτης οικογενείας των Νοταράδων, μείζον ή όσον ο νυν καιρός και περίστασις να εκθέση χρειάζεται· διό και περιορίζεται το Βουλευτικόν κατά το παρόν εις μόνον το να ομολογήση επισήμως την ευχαρίστησιν και ένεκα αυτής την προς την ευγενίαν σας υποχρέωσιν διά το διάστημα τούτο, καθ’ ο εκτελέσατε επιτροπεύοντος εις το Σώμα, εν τοιαύτη μάλιστα κρισίμω περιστάσει, καθ’ ήν πάντα δεύτερα του κοινού συμφέροντος ηγούμενος, και οδοιπορίας και θαλασσοπορίας ανεδέχθητε, και κακοπαθείας υπενέγκατε, και το πάντων επαινετώτατον, μειγνύοντες την εκ φύσεως πραότητά σας με την εκ της πολυπειρίας και του γήρατος γνώσιν εις το βουλεύεσθαι και ευθετείν τα της Πατρίδος πράγματα, εστέψατε με την ορθήν κρίσιν και σύνεσιν, ώστε εις μεν τας καρδίας ημών απάντων των βουλευτών ανεγείρετε στήλην αιωνίας μνήμης, εις δε τα πρακτικά του Σώματος εγχαράξατε τύπον και υπογραμμόν, όπως και οι μεταγενέστεροι μάθωσιν, ότι ην και άλλοτε εν τοις καθ’ ημάς χρόνοις εν Ελλάδι επίτροπος προέδρου, και άλλος Νέστωρ «ου από στόματος γλυκίων μέλιρος ρέεν αυδή, εν δε γε πραπίδεσιν Διί μήτιν ατάλαντος», [Ιλιάς Α249, Β636] ο ευγενέστατος Πανούτσος Νοταράς.
Τη 22 Νοεμβρίου 1823 εν Άργει
Ευχαριστήρια επιστολή του Βουλευτικού
ΑΕΠ τ. 2, 651-652.